Og himininn er ennþá blár

Vitur maður sagði einhvern tímann að deila sem hættir að notast við samræður og skynsemi, breytist óumflýjanlega í hatræmann bardaga.   Og auðvitað skrifar svo sigurvegarinn mest alla söguna um deiluna,  þarsem að réttlætið var ávallt öðru meigin.                                                     Nú eru hryðjuverkamennirnir ótrúlega margir,  reyndar eru ekki til neinar tölur um hversu margir þeir eru.   Og batnar ástandið við það að þeir eiga víst heima útum allar trissur,   sumir þeirra meira seigja vita ekki að þeir eru hryðjuverkamenn,  tja ekki fyrr en að það er útskýrt fyrir þeim.                                  Í dag hefðu bandaríkjamenn kallað breta fyrir hryðjuverkamenn í sinni frelsisbaráttu, og bretar vitaskuld kallað uppreisnarherinn hið sama.                               Að seigja hryðjuverkamönnum stríð á hendur er jafn heimskulegt og reyna að slökkva eld með bensíni,  enda bara til ein leið til þess að breyta hatræmum manni í ástríkann mann,  og það er að vera ávallt ástríkur sjálfur.                        En auðvitað jafngildir það ekki því að láta gánga yfir sig á skítugum skónum,  heldur því að maður óski deiliaðilanum hinu sama og maður óskar sjálfum sér,  og sé það hamingja er maður í góðum málum.. Ég hef reyndar ekki ennþá heyrt hvorki forseta Bandaríkjana né forsætisráðherra breta óska neinum óvinum hamigju og velfarnaðar í lífinu,  þó svo að ég viti mætavel að þar vinnst hálfur sigurinn :).     Ég sjálfur er allavega ófær um að óska öðrum einhvers annars en ég óska sjálfum,  því ef að ég gerði það myndi ég vera eitthvað sem heitir hræsnari.                 Reyndar er ótrúlega auðvelt að sundra mönnum, það eina sem þú þarft er smá lygi, smá græðgi, og hæfilegann skammt af brengluðum gáfum, og árángurinn lætur ekki á sér standa því að allt fer í háaloft.      Að sameina menn er aðeins flóknara því að maður þarf að grafa upp sannleikann, sem liggur djúpt í sálum manna, reyndar umvafin ímyndunum þjáningum og alskonar öðrum flækjum sem maðurinn sánkar að sér.             En þegar að hann birtist er hann einsog sólin að morgni tær og bjartur.   Ég sé illa í myrkrinu og ég ímynda mér að þar dvelji alskonar draugar og skrímsli , en í sólini sé ég bara bláann himinn fjöll og skóga.  Og auðvitað get ég svo skoðað himinn aðeins nánar og uppgvötað að sólin litar hann bláann.                                      Annars datt mér það snjallræði í hug að seigja mýflugum stríð á hendur, afþví að ég var stungin af nokkrum þeirra, fannst þetta vera ill kvikindi vopnuð eiturbroddi.     En við nánari athugun uppgvötaði ég að minn litli blóðmissir stuðlaði að því að viðhalda lífi.   það sem að ég hélt að væri árás á mig var í raun als eingin árás,  en auðvitað breytir það því ekki að það er vont að vera stungin af mýflugu.             kanski verður maðurinn stundum að bíta á jaxlinn og harka pínku lítinn sársauka af sér    :)

Taki margar vikur að meta áhrif leyniskjalanna